Οι πρώτες στατιστικές-μαθηματικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι τέτοιοι πλανήτες είναι δυνατό να είναι τόσοι πολλοί, όσοι και τα άστρα-ήλιοι στο γαλαξία μας ή ακόμα περισσότεροι. Σύμφωνα με μια εκτίμηση των ερευνητών, μπορεί να υπάρχουν έως και 400 δισεκατομμύρια τέτοιοι "μοναχικοί" πλανήτες, δηλαδή πολύ περισσότεροι από τα κοινά άστρα όπως ο ήλιος μας.
Δύο διεθνείς ομάδες επιστημόνων, με επικεφαλής τον καθηγητή αστροφυσικής Τακαχίρο Σούμι του πανεπιστημίου της Οσάκα, (μετά από διετή έρευνα ανάμεσα σε δεκάδες εκατομμύρια άστρα του γαλαξία μας, εντόπισαν δέκα πλανήτες, με τη μάζα περίπου του Δία, του μεγαλύτερου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, οι οποίοι βρίσκονται σε τόσο τεράστιες αποστάσεις από το πλησιέστερο άστρο, που τουλάχιστον μερικοί από αυτούς δεν μπορεί παρά να θεωρηθούν ότι είναι "ορφανοί" και κινούνται σαν "ελεύθερα πουλιά" στη "γειτονιά" του γαλαξία μας.
Ο μεγάλος εγκέφαλος ήταν θέμα καλύτερης μύτης και όχι καλύτερης σκέψης! Tα πρώτα θηλαστικά, που ζούσαν στη σκιά των δεινοσαύρων πριν από 200 εκατ. χρόνια, άρχισαν να αναπτύσσουν μεγαλύτερους εγκεφάλους ακριβώς για να μπορούν να μυρίζουν καλύτερα γύρω τους, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη, που αναδεικνύει το ζωτικό ρόλο της μύτης στην εξέλιξη των ειδών και ιδίως του εγκεφάλου τους. Έτσι εξηγείται γιατί τελικά σήμερα τα θηλαστικά έχουν μέχρι δεκαπλάσιους σε μέγεθος εγκεφάλους, αναλογικά με το σώμα τους, σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον παλαιοντολόγο Τίμοθι Ρόου της Σχολής Γεωεπιστημών του πανεπιστημίου του Τέξας-Όστιν, που παρουσίασαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το "Nature" και το "New Scientist", εφάρμοσαν ψηφιακές μεθόδους τρισδιάστατης απεικόνισης σε πολλά απολιθωμένα κρανία θηλαστικών και μελέτησαν τις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την όσφρηση. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ανάγκη για καλύτερη «μύτη» στην πορεία της εξέλιξης αποτέλεσε πιθανότατα τον καταλύτη που επέφερε σταδιακά τη γενικότερη ανάπτυξη του εγκεφάλου των μακρινών προγόνων μας.
Η επιβεβαίωση έρχεται μετά την τετραετή μελέτη περισσότερων από 200.000 γαλαξιών στο πλαίσιο της λεγόμενης έρευνας "WiggleZ Dark Energy Survey" και θα παρουσιαστεί από μια διεθνή ομάδα αστρονόμων σε δύο ξεχωριστές επιστημονικές δημοσιεύσεις στο περιοδικό "Monthly Notices" της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας της Βρετανίας, σύμφωνα με το BBC.
Οι 26 επιστήμονες από 14 διαφορετικούς ερευνητικούς φορείς, με επικεφαλής τον καθηγητή Μάικλ Ντρινκγουότερ της Φυσικομαθηματικής Σχολής του αυστραλιανού πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, «κοιτώντας» μέχρι οκτώ δισεκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν, ανέλυσαν τον τρόπο κατανομής των γαλαξιών στο σύμπαν, καθώς επίσης το πόσο γρήγορα οι ομάδες γαλαξιών έχουν σχηματιστεί στο πέρασμα του χρόνου. Μέσα από το συνδυασμό αυτών των παρατηρήσεων και των σχετικών μετρήσεων, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πράγματι υπάρχει η σκοτεινή ενέργεια, που όμως ακόμα κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, παρόλο που η ιδέα της προτάθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του ΄90.
Συνήθως αναφερόμαστε στη σχετική υγρασία, όπου το ποσοστό 100% σημαίνει ότι ο αέρας είναι κορεσμένος από υδρατμούς. Όταν η σχετική ατμοσφαιρική υγρασία είναι 100%, στο επίπεδο του εδάφους επικρατεί πυκνή ομίχλη. Αν τότε η υγρασία του αέρα αυξηθεί περισσότερο, το νερό πέφτει υπό μορφή σταγόνων.
Ο θερμός αέρας μπορεί να συγκρατήσει μεγαλύτερη ποσότητα υδρατμών από τον ψυχρό. Έτσι, όταν η θερμοκρασία πέφτει, η τιμή της σχετικής ατμοσφαιρικής υγρασίας ανεβαίνει. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κανείς στην πράξη, όταν κρατάει ένα κρύο ποτό μια ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα. Καθώς ο αέρας έρχεται σε επαφή με το κρύο ποτήρι, ψύχεται τόσο, ώστε η σχετική υγρασία ξεπερνάει το 100%, και τότε το νερό επικάθεται στο ποτήρι υπό μορφή σταγόνων. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργείται και η δρόσος, όταν ψύχεται ο νυχτερινός αέρας, μετά τη δύση του ήλιου.
Η σχετική υγρασία προσδιορίζει πόσο κοντά στο σημείο κορεσμού (δηλαδή στο να μην μπορεί να δεχτεί άλλους) σε υδρατμούς βρίσκεται ο ατμοσφαιρικός αέρας. Με άλλα λόγια είναι ο λόγος των υδρατμών στον αέρα προς την μέγιστη απαιτούμενη ποσότητα υδρατμών για να κορεστεί. Οπότε, 0% υγρασία σημαίνει πλήρη έλλειψη υδρατμών και 100% κορεσμένη ατμόσφαιρα σε υδρατμούς.
Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας αμερικανικής επιστημονικής έρευνας, από ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου Ρας, με επικεφαλής τον επιδημιολόγο Μπράϊαν Τζέημς, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Διεθνούς Νευροψυχολογικής Εταιρίας "Journal of the International Neuropsychological Society".
Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 1.150 άτομα με μέση ηλικία 80 ετών, αναλύοντας τις κοινωνικές συνήθειές τους, σε συνδυασμό με το ιατρικό ιστορικό τους και τη διενέργεια πολλών νευροψυχολογικών τεστ (μνήμης, αντίληψης κ.α.) κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Κατέληξαν, έτσι, στο συμπέρασμα ότι οι συχνές κοινωνικές επαφές και δραστηριότητες μπορούν να βοηθήσουν στην απομάκρυνση του κινδύνου άνοιας ή στην καθυστέρηση της έκπτωσης των εγκεφαλικών και νοητικών λειτουργιών σε προχωρημένη ηλικία.
Αναπαράσταση του ανθρώπου του Νεάντερταλ σύμφωνα με τα δεδομένα της σύγχρονης επιστήμης. (Μουσείο του Νεάντερταλ) |
Η μελέτη εκτιμά ότι οι Νεάντερταλ εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο της προϊστορίας πολύ νωρίτερα -γύρω στα 10.000 χρόνια - σε σχέση με τις έως τώρα εκτιμήσεις, με συνέπεια, όταν έφτασαν οι πρόγονοί μας, μάλλον βρήκαν μια έρημη από κατοίκους Ευρώπη.
Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον παλαιοανθρωπολόγο Τόμας Χίγκαμ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, σε συνεργασία με αρχαιολόγους του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Κορκ και του Εργαστηρίου Προϊστορίας της Αγίας Πετρούπολης, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το «Σάιενς», το «Νατσιουρ» και τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», έκαναν ακριβέστερες χρονολογήσεις με μια νέα μέθοδο ανάλυσης του ραδιενεργού άνθρακα (άνθρακα-14) σε απομεινάρια μιας αρχαίας εγκατάστασης Νεάντερταλ στη Ρωσία, συμπεραίνοντας ότι οι τελευταίοι επιβίωσαν το πολύ μέχρι πριν από 39.000 έτη.
Μια επανεκτίμηση στα στοιχεία που είχε συλλέξει το διαστημικό σκάφος "Γαλιλαίος" της NASA και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Science, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC, δείχνουν ότι ένας τεράστιος ωκεανός μάγματος βρίσκεται 30 έως 50 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του "εκρηκτικού" δορυφόρου, έχοντας πάχος τουλάχιστον 50 χιλιομέτρων και θερμοκρασία, πιθανότατα, πάνω από 1.200 βαθμούς Κελσίου.
Τα ηφαίστεια της Ιούς ανακαλύφθηκαν το 1979, από το σκάφος "Βόγιατζερ" της NASA, και πιστεύεται ότι αντλούν ενέργεια από την έλξη της τεράστιας βαρύτητας του Δία. Σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή Κρίσαν Κουράνα, γεωφυσικό του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Λος Άντζελες (UCLA), ο ωκεανός μάγματος είναι «εκατομμύρια φορές καλύτερος ως αγωγός του ηλεκτρισμού, σε σχέση με τα πετρώματα στην επιφάνεια της Γης».
Ο ιστότοπος αυτός, χρησιμοποιεί μικρά αρχεία που λέγονται cookies τα οποία βοηθούν να βελτιωθεί η περιήγησή σας. Αν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι συμφωνείτε με αυτή την πολιτική...