Δυο άντρες μπήκαν στο καφενείο μιας μικρής πόλης της Ιταλίας, για να πιουν καφέ. Ο ένας ήταν κάτοικος της περιοχής και ο άλλος ήταν φίλος του από την Ρώμη που ταξίδεψε για να τον επισκεφτεί. Κάθισαν σε ένα τραπεζάκι, έδωσαν τη παραγγελία τους και περίμεναν τους καφέδες τους όταν πρόσεξαν κάποιον να μπαίνει στο καφενείο και να κατευθύνεται προς το ταμείο.

- Τρεις καφέδες σας παρακαλώ, έναν για έμενα και δυο σε αναμονή, είπε ο άγνωστος άντρας στον ιδιοκτήτη του καφενείου. Πλήρωσε την παραγγελία του, πήρε τον ένα καφέ στο χέρι και βγήκε από την πόρτα.

- Τι ήταν αυτό; Τι σημαίνει καφές σε αναμονή; γύρισε και ρώτησε με απορία ο άντρας από την Ρώμη τον ντόπιο φίλο του.

- Περίμενε και θα δεις, του απάντησε εκείνος.

Πολύ σύντομα οι δυο άντρες είδαν και άλλους ανθρώπους να μπαίνουν στο καφενείο και να παραγγέλνουν καφέδες. Δύο γυναίκες παρήγγειλαν τέσσερις καφέδες, δυο δικούς τους και δυο σε αναμονή. Τρεις δικηγόροι ζήτησαν επτά καφέδες, τρεις για αυτούς και τέσσερις σε αναμονή. Η ώρα περνούσε και οι πελάτες του μικρού καφενείου δεν σταματούσαν να πληρώνουν πάντα περισσότερους καφέδες από όσους έπαιρναν στα χέρια τους.

Ο άντρας από την Ρώμη έδειχνε να απολαμβάνει την θέα προς τη μικρή αλλά πολύ όμορφη πλατεία της πόλης, αλλά μέσα του η περιέργεια για τους «καφέδες σε αναμονή» όλο και μεγάλωνε.

Ξαφνικά η πόρτα του μικρού καφενείου άνοιξε και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ένας άνδρας ντυμένος με φθαρμένα ρούχα που έμοιαζε με ζητιάνο. Προχώρησε προς τον ιδιοκτήτη του καφενείου και με κουρασμένη φωνή τον ρώτησε:

- Μήπως υπάρχει καφές σε αναμονή;

Ήταν τόσο απλό! Οι πελάτες του καφενείου πλήρωναν προκαταβολικά καφέ για αυτούς που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τον δικό τους.

Η παράδοση με τους «καφέδες σε αναμονή» ξεκίνησε στη Νάπολη λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ σύντομα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Σε αρκετές περιοχές σήμερα μπορεί κάποιος να πληρώσει όχι μόνο καφέ σε αναμονή αλλά και σάντουιτς ακόμη και ένα ολόκληρο γεύμα!

Ο συγγραφέας Luciano de Crescenzo, συγγραφέας του «Καφές σε αναμονή: Καθημερινή σοφία σε μικρές γουλιές» γράφει για την προέλευσή του:

«Όταν κάποιος άνθρωπος, καλότυχος στη ζωή του, μπει σε μια καφετέρια και παραγγείλει ένα φλιτζάνι καφέ και δεν πληρώσει μόνο ένα, αλλά δύο φλιτζάνια τότε με αυτό το τρόπο επιτρέπει σε κάποιον λιγότερο τυχερό να απολαύσει και αυτός ένα ζεστό ρόφημα εντελώς δωρεάν».